Salam kwn2 meow,
sy mmg suke pergi keje awal2 pg...sbb byk benda boleh buat sementara menunggu 1 jam lg sebelum masuk bekerja..
ms yg ada membuatkan hati sy tergerak untuk melalui satu kwsn ni, teringat sbb dulu pergi klinik ctu ternampak seekor kucing
tgh mengais2 plastik sampah…sy fikir mgkin ada byk lagi kucing2 terbiar disitu…
Sangkaan sy tepat, melalui kwsn rumah kedai tu mmg byk meow
yg menunggu sesiapa shj yg sudi memberi mereka sedikit makanan..
Sedih memikirkan nasib mereka, sudahlah kurus, badan
berkurap, malah ada yg masih kekal luka di badan kerana di curah air
panas…sedihnyer sayer…
Tetapi sayer tidak mampu, tidak mampu berdasarkan keadaan,
keadaan yg tidak mengizinkan…tiada tempat bg mereka untuk menumpang
kasih..tiada ruang untuk memberi keselesaan pd mereka…yg hanya sy mampu
berkongsi makanan dan mengusap lembut tanda perkenalan…
Mgkin di dlm hati mereka meletakkan harapan yg tinggi supaya
sayer membawa mereka pulang…maafkan sayer meow..sayer TIDAK MAMPU…di atas pelbagai
aspek…bukan berkira…tetapi jika berada di tempat sayer anda semua pun akan bt
perkara yg sama…
Jika benar2 mampu sayer tidak akan teragak2 untuk membawa
pulang, berkongsi kasih dan memberi keselesaan bt mereka..nasib mereka akan
menjadi lebih baik..tetapi sayer hnya mampu setakat ini shj…mudah2an ada
seorang insan yg sgt mulia hatinya akan merubah nasib mereka2 diluar sana…
kehadiran sy membuatkan sekor ibu meow berdesir2...mgkin fikir sy mahu sakitkan dia dan anak2nyer...tetapi bila sy dtg perlahan2 meletak kan makanan..akhirnyer dia dtg...kalau perasan ada seekor anaknyer sedang melihat sayer melalui lubang kecil di longkang belah bawah kiri gambar di ats..perasan tak? si kecil tu...
itu...yg sy bulatkan...sgt comel..4 ekor tu kaler coklat terang...sgt cute..hnya seekor je sempat sy ambil gmbar...tak mengapa esok2 manjalah kamu dgn sayer...:D
Sedih melihat kedalam mata ibu meow ni sebelum saya berlalu pergi, seolah2 dia berkata2 terhadap sayer, terima kasih manusia, kerana singgah sebentar disini…perut sayer yg berbunyi tadi sudah penuh dgn makanan…
Sedih bila mereka makan dgn lahapnyer….mengigil2 menahan
lapar, suara pun tidak keluar…disitu shj sudah tau waktu makan mereka bukan spt anak2 bulus
kita…oh..sedih sayer…nak menangis kat ctu juga…
Sentiasa berdoa mereka baik2 shj…kalau panjang umur, sy
sentiasa diberi kesihatan yg baik2 sy akan gagahkan juga pergi kesana memberi
mereka rezeki yg sayer ader…tidak banyak tidak mewah tetapi cukuplah untuk
mereka rasa bahagia dan diterima.
3 comments:
saya nak nangis..begitulah nasib gelendangan kan ery..huhu =( macam tu jugak kat kawasan ofis sini...bila kita bagi makan lahap diorang makan..kesian..saya pon tak mammpu..hanya mampu berikan kasih sayang dn hulurkan makanan setiap hari kepada mereka...=(
terima kasih ery itu pon dah cukup bagi mereka yg terbiar di luar sana..
mmg kalau mampu kita nak ambil semuanya tapi apakan daya :(
bila tgok ank bulus di luar sne...dgn pelbgai keadaan mmg hati ni sebak...dan trase nk bwk balik smuanyer...tp mcm ery kata...apakan daya...tidak mmpu mnjd fktor...hnya mmpu mmberi scebis belain dan ksih syg serta bekalan makanan...dan kita tpksa mnjeruk rasa dan keraskn hati sbb tidak dpt bntu lbh dr itu :(
Post a Comment